The things you trust. Hearts too.

Τυφλή εμπιστοσύνη.

Τελικά κουβαλάμε πολύ οργή μέσα μας! Το βλέπω στους δρόμους. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στα σπίτια μας. Στις σχέσεις μας. Στη δουλειά μας. Καμιά φορά, δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Αλήθεια. Ξέρω όμως τον πραγματικό μου εαυτό. Κι επειδή δεν ανήκω, επ’ουδενί, σ’όλο αυτό το όργιο που βλέπω και λυπάμαι, από καρδίας αφιερώνω το μετέπειτα τσιφτετέλι σκέψεων στον απόμακρο και σκοτεινό κοσμάκη.

Δεν είναι τίποτε άλλο από έναν σουρεαλιστικό και ποταπό χορό, μιας που δεν διαβάζεται, αλλά ρουφιέται. Σαν μια ουράνια κλανιά που εισπνέεται. Έπειτα ταξιδεύει στα εσώψυχα μας. Και φεύγει από μέσα μας αφήνοντας μας πιο ανάλαφρους και έτοιμους για την επόμενη μέρα. Παρακαλώ, ρουφήξτε:

Από παιδί με (σας) πλάσανε, με (σας) δίδαξαν αξίες ξεχειλισμένες από επίθετα. Μεγαλώνοντας, με επίθετα έκρινα (κρίνατε). Γιατί έτσι μεγάλωσα (μεγαλώσατε).  Μα πόσο πολύ, αναρωτιέμαι, πρέπει να εμπιστευτώ (εμπιστευτείτε) τη διδαγμένη/διδαγμένη εμπειρικά εμπιστοσύνη; Να:

Το τσιφτετέλι των ‘επιθετι-κών’ σκέψεων:

Σωστός χαιρετισμός

Λάθος απάντηση

Αγενής χαρακτηρισμός 

Φτωχή γνώση

Πλούσια μόρφωση

Καλή δουλειά
Αξιοπρεπής δουλειά

Άριστη προϋπηρεσία

Γελοίος κόσμος

Υπεύθυνοι γονείς

Καρδιακοί φίλοι

Λογική ερώτηση

Νοσταλγική ανάμνηση
Σωστή απάντηση

Ναι, ναι, τώρα που δεν είμαι πια παιδί, ξέρω το «savoir faire» του κάθε τι.

Έχοντας εμπεδώσει τις κοινωνικές αλήθειες που στριφογυρίζουν γύρω μου σαν τα τελειώματα του κυκλώνα, συνειδητοποιώ ότι φτιάχτηκα έτσι από τυφλή εμπιστοσύνη. Εμπιστεύτηκα ότι μου δίδαξαν, ότι με αγάπη διάβασα, ότι με περιέργεια άκουσα, ότι με δύναμη αποφάσισα.

Μια φίλη υπνωτίστηκε. Στόλισαν, το λοιπόν, την εμπειρία της με επίθετα. Ο πεπειραμένος υπνωτιστής άφησε μια λευκή γραμμή κιμωλίας. Εκκίνηση το τώρα με άγνωστο προορισμό κάπου μέσα στην ακίνδυνη αναζήτηση της προηγούμενης ζωής. Την ρούφηξε, όμως, το ταξίδι του χρόνου και την ξέβρασε στο κύμα μιας ξεχασμένης εποχής.

Στο τώρα μου, δεν ξύπνησε ποτέ. Μες στο μυαλό μου δεν την έθαψα ακόμη, πώς θα μπορούσα να δεχθώ ότι απεβίωσε; Κάπου κάπου, την χαζεύω να σιγανοπερπατά με ρολόι τον ήλιο. Άλλες φορές πάλι, πετροβαμμένη, ξεπροβάλλει μέσα στο βρώμικο πλήθος. Οι γροθιές της σπαράζουν καθώς αποθεώνει ειδωλολατρικές θυσίες σε βωμούς αρχαίους, αιματοβαμμένους στο μπορντό της αρτηριακής ξεραΐλας. Αλλά ζει. Μέσα στην άγνοια της τυφλής εμπιστοσύνης. Την ίδια άγνοια που παραμονεύει παντού και μας υποδεικνύει, με επίθετα, τι είναι σωστό, τι είναι λάθος.